Afgelopen week was ik ziek. Niks bijzonders zou je zeggen. Er liggen veel mensen in de lappenmand op het moment. Dat klopt. Toch was er wel iets anders. Ik had rust in mijn hoofd.
Meestal wist ik niet hoe snel ik weer op de been moest komen en joeg mezelf vooruit. Was ongeduldig en ging te snel weer aan de slag. En nu…laat ik de boel de boel. Zit op de bank met een dekentje of lig in bed met een stapel boeken en tijdschriften ernaast die nauwelijks opengaan. Wat een rust! Ik sta verbaasd van mezelf en ben ook dankbaar. Dat ik nu ‘gewoon’ ziek ben en me niet constant druk maak over wat er moet gebeuren en wat niet kan en hoe moet het nu met….enz.
Hoe ik dat heb gedaan? Ik heb niet hét recept. Ik denk wel dat ik weet waar de basis ligt en ten diepste die onrust en het gejaag vandaan komt.
Waar ligt je identiteit?
Waarin ligt jouw identiteit? Waar ligt je fundament? Mijn identiteit heb ik lange tijd gehaald uit wat ik doe als moeder, vrouw, werkneemster, gemeentelid en ga zo maar door en ook in wat andere mensen van mij vinden. Zolang ik dat deed was het nooit (goed) genoeg, kwam ik niet tot rust en gunde ik mezelf niet eens de tijd
om uit te zieken.
Al een paar jaar lees en ik luister ik naar onderwijs over je identiteit in Christus. Met mijn hoofd wist ik het allemaal. In de afgelopen jaren ben ik ook een paar keer stilgezet. Toch bleef ik druk in de weer en was mijn plekje aan de voeten van Jezus leeg.
Omslagpunt
Tijdens een kloosterweekend afgelopen najaar heb ik ervaren hoe heerlijk het was om in alle rust gericht te zijn op God. Dat was het omslagpunt. Ik ging ernaar verlangen om ook in het ‘echte’ leven rustmomenten met God te hebben. Het gaat niet om wat je wel of niet doet. God houdt van mij omdat ik Zijn unieke kunstwerk ben. Als God naar mij kijkt, dan ziet Hij eerst Jezus en mag ik me daarom geheel aanvaard en geliefd weten. Als dát je fundament is, zal je merken dat dit in steeds meer gebieden van je leven rust en balans geeft.